Golven van verandering komen

God heeft net een grote steen geworpen in het midden van de aardse oceanen. Vanuit dat centrum komen de golven van verandering (*) die weldra overal op aarde de kusten zullen bereiken. En vele zielen hebben het gehoord: ‘Er is verandering op komst’ en ze spoeden zich naar de stranden van tropische eilanden en naar de Westerse kusten. Ze willen de golven gadeslaan aan de Noorse fjorden en op vulkanische stranden, want ze willen erbij zijn wanneer grote veranderingen zich voor hun ogen en in hun gevoel voltrekken. Ze willen allemaal weten wat er dan gebeurt. Over wat er op komst is brengt onder de zielen een zekere opwinding, soms uit schrik, maar toch vooral uit nieuwsgierigheid, hoop en levenslust. Sommige golven van verandering zien er groot uit, zelfs overweldigend, maar we hoeven er niet bang voor te zijn want uiteindelijk breken alle golven op het strand. En natuurlijk kunnen golven ons nat maken, maar is het niet heerlijk om tegen de branding op te springen. Ik zie kinderzielen spelen in de golven, ik zie andere zielen in reddingsboten springen om zwemmers die zich te ver gewaagd hebben in veiligheid te brengen. Ik zie zielen die in hun dromen nacht na nacht geheeld worden, zielen ook die met één enkele helingsessie of met een vingerknip van engelen brokstukken van hun verleden opruimen, in het Licht plaatsen en van hun zwaktes hun sterktes maken. Voor al die zielen geldt: hun Hogere Zelf neemt meer en meer het stuur van hun leven over. Er komt meer overgave. Er is nu veel mogelijk op vlak van heling en er is ook daadwerkelijk veel heling, ook van oude taaie stukken. Doorgaan, niet opgeven wordt zo een daad van overgave. De veranderingen komen, de hogere trilling is er voor iedereen. Het is nu een tijd van opladen, zo kunnen we daarna elkaar beter helpen.
Tijdens het Biodanza dansen twee weken geleden zag ik zes reeksen golven, zes veranderingen op me afkomen. Eerst is er rond mijn hoofd geroezemoes, dan komen er golven van verandering waarvoor ik alert moet zijn, dan kunnen ze me niet deren. Vervolgens komen er golven net op het moment dat ik wil rusten. Dan komen er golven ’s nachts, terwijl ik slaap. De golven van verandering gaan dus door zonder dat ik me zorgen hoef te maken, de veranderingen in mij gebeuren terwijl ik slaap. Een volgende keer kijk ik vanaf het strand naar de golven, er is een beetje wind en een open hemel met de zon die schijnt maar de lucht is op een of andere manier zwaar. De wind jaagt de golven aan maar dat is niet angstwekkend, niet zoals bij een storm. Ze maken lawaai, maar raken me niet. Ik sta wel in de wind aan de branding. Ik kom er telkens ongeschonden uit, hoogstens zijn er wat druppels die me nat spatten, één keer kwakt een golf me tegen de dijk maar ik blijf zonder letsel. Dan tilt een nieuwe golf me op de dijk. Maar de golven, daar beneden in zee, raken me niet. Eén golf ziet er zelfs uit als een hoog oppiekende magere waterkolom. Maar ze is ginder terwijl ik hier sta, op de dijk. Ze raakt me niet, ik ben in veiligheid. Ik heb geen angst. Dat is ook niet nodig, niet voor mij en niet voor jou, lieve lezer, want hoe ze er ook uitzien, alle golven breken op het strand.

(*) De idee van golven van verandering die eraan komen is van De Grootmoeders en werd gechanneld door Sharon McErlane – zie haar website. Ook werd ik geïnspireerd door de boeken van Jaap Hiddinga.

Tekst: Patrick Van Buyten